God missen

Dennis ‘o Driscoll schreef een gedicht, over een samenleving waarin mensen afscheid nemen van God. Zo’n afscheid van kerk en geloof lijkt sommigen bevrijdend, maar is dat het ook echt? Lees het gedicht nu in een vrije Nederlandse vertaling!

Voor de maaltijd wordt niet meer 
om Zijn zegen gebeden;
kweekvis vermenigvuldigt zich 
zonder Zijn bemoeienis.
De voedselproductie stijgt 
dankzij resistent graan:
wetenschappelijk doordacht
om Zijn fouten te verzachten.

En tóch,
ook al kwamen wij als pubers
tegen Hem in opstand -,
al waren we brutaal
als een tiener die z’n vader negeert -,
al verbanden wij Hem naar de woestijn
alsof Hij een bebaarde Kluizenaar was –
toch moeten we erkennen
dat we Hem soms missen.

We missen Hem
als tijdens een huwelijkssluiting
we rond de lessenaar
van de ambtenaar van de burgerlijke stand
tevergeefs wachten op woorden 
als ‘eeuwig’ of ‘goddelijk’.

We missen Hem
als een wetenschapper in een DWDD-college
ons universum verklaart,
en stelt dat onze planeet niets anders doet
dan eindeloos om z’n as draaien,
zoals een autoband doldraait in sneeuw.

We missen Hem
als de radio een flard van galmend gezang opvangt
van één of ander klooster;
of als een gospelkoor als één Halleluja zingt.
En als een oratoriumkoor rond Pasen
I know that my Redeemer liveth aanheft,
slaat ons hart plots een slag over.

We missen Hem
als een benauwde stem
in het crematorium een gedicht voordraagt,
over ‘niet meer vrezen
voor de hitte van de zon’.

We missen Hem
als een röntgenscherm
onze lichamen als een schaduwspel vangt,
of als we een transfusie ondergaan,
van anoniem gedoneerd levensreddend bloed.

We missen Hem
als de eettafel gedekt is
met een tafelkleed,
en warme broodjes,
en glanzende glazen rode wijn.

We missen Hem
als we een kerk voorbijlopen
en een flard wierook opsnuiven,
aanlokkelijk als de geur
van versgebakken brood.

We missen Hem
als we luisteren naar de profetie van astronomen
die stellen dat zichtbare sterrenstelsels 
terugwijken naarmate het heelal zich verder uitbreidt

We missen Hem
zoals een losgekoppeld zweefvliegtuig,
gedragen door de thermiek van een zomeravond
nadat het z’n lier-kabel wegwierp.

We missen Hem
zoals geliefden schouderophalend
zich voor een goedkoop hotel afvragen
wat ze de volgende dag zullen doen.

Het zijn eigenaarde dagen
voor Zijn wederkomst;
we voelen nostalgisch verlangen,
alsof we in een duiventil staan
staan alle vogels zijn gevlogen.

Eerder gepubliceerd in CW Nieuws/Christelijk Weekblad.

Dit vind je misschien ook interessant...